پارمیس
هیچ‌وقت کسی را که امیدوار است، نا امید نکن. شاید امید تنها دارایی او باشد. پل‌های پشت سرت را خراب نکن. شاید مجبور شوی باز از روی رودخانه عبور کنی. عادت کن بدون اخم کردن مخالفت خود را نشان بدهی. هیچ‌گاه نگویید که وقت ندارم. شما همان‌قدر وقت دارید که کسانی مثل ابوعلی‌سینا، پاستور، اینشتین، ... وقت داشتند. بجای گفتن: ای‌کاش، بگویید: ان‌شاءالله دفعه بعد. یک هفته با همه مهربان باش؛ نتیجه‌اش را روز هشتم خواهی دید. به جای این‌که مشکلاتت را بزرگ کنی، آن‌ها را حل کن. موفقیت‌هایت را به‌رخ دیگران نکش، ولی آن‌ها را دست کم هم نگیر. از گفتن نمی‌دانم واهمه نداشته باش. این کلمه در بسیاری از مواقع بهترین پاسخ است. نترس از این‌که بگویی من به کمک احتیاج دارم. اگر از فردا نیم ساعت زودتر از خواب بیدار شوید، بعد از یک سال 5/7 روز به زمان بیداریتان اضافه می‌شود. تنبل‌ها همیشه مشق‌هایشان را بدخط می‌نویسند. زرنگ‌ها اصلاً مشق نمی‌نویسند. اگر قلبت به نازکی شیشه است، به کسی سنگ نینداز. امروز در باغچه‌ی دلم تخم امید کاشتم. مطمئن هستم که به زودی گل سعادت را خواهم بویید. وظیفه چیزی است که همیشه دیگران باید انجام بدهند. هر زمان که تصمیم گرفتی، درهای تردید را ببند.
